Nowe życie. Rozdział 8. - > specjalnie dla Najwierniejszych ;))

VIII.

Rozmowa z archaniołem.

"Nie płacz w liście

Nie pisz że los ciebie kopnął

nie ma sytuacji na ziemi bez wyjścia

kiedy Bóg drzwi zamyka - to otwiera okno

odetchnij popatrz

spadają z obłoków

małe wielkie nieszczęścia potrzebne do szczęścia

a od zwykłych rzeczy naucz się spokoju

i zapomnij że jesteś gdy mówisz że kochasz."

~Ks. Twardowski~

- Percjuszu! - odezwał się Archanioł, równocześnie patrząc na niego groźnym wzrokiem - Proszę oddalić się. Przekroczyłeś uprawnienia przewodnika. I straciłeś właśnie uprawnienia. Ja przejmuję Twoje przewodzenie Biance.

W tym momencie Percjusz zniknął. Jego wyrazu twarzy nigdy nie zapomnę. Patrzył na mnie tak jakby chciał mnie chwycić i uciec gdzieś gdzie nie nikt nas nie znajdzie.

- Aaale jak to… - mówiłam to ze łzami w oczach. - Nie można tak… Ja chcę się spotykać z Percjuszem i żeby był mym przewodnikiem.

- Nie może on już więcej być Twoim przewodnikiem. Tak jak już powiedziałem. Przekroczył uprawnienia. Przewodnik ma pomagać a nie kochać osobę którą przewodzi. Powinien był się opanować.

- Próbował, widziałam i słyszałam.

- Ale na próbach nie może się skończyć - powiedział. - Powinien był się opanować. Tak, czy inaczej od jutra będziesz uczęszczać na zajęcia już w oddziale gamma.

- Dobrze, już dobrze… - powiedziałam i pomyślałam, że muszę jakoś się z nim spotkać. I chwilę później archanioł zniknął.

Nie mogłam mu tego odpuścić… Tego cudownego pocałunku. Jego delikatności, wzroku, głosu… Po prostu nie mogłam.

Szukałam go godzinami w okolicy, ale nigdzie go nie było.

Poczułam jednak, że wiem co zrobić. Poszłam do pokoju, który był już prawie pusty.  Łóżko jednak jeszcze stało.  Położyłam się do niego, bo tak mogłam na razie tylko uruchomić mój dar. Myślałam o Percjuszu.  O jego głosie, zapachu i odnalezieniu gdzie on jest.

Chwilę tak leżałam a później obudziłam się w lesie. Prześwitywało słońce i było tu pięknie. Wszędzie pełno było kolorowych wiosennych kwiatów i głębokiej zieleni drzew. Zobaczyłam po chwili Percjusza siedzącego na pniu ściętego drzewa.

- Skarbie! - krzyknęłam, ale mnie nie słyszał.

Byłam tu tylko umysłem. Siedział skulony z rękami na twarzy. Miałam wrażenie, że płakał.

- Co ja sobie myślałem! - mówił do siebie, ale z każdym słowem głośniej. - Co ja sobie myślałem!! Pokochałem ją, a przecież nie mogę.  Czemu akurat w niej musiałem … musiałem się zakochać! To moja podopieczna, a właściwie nią była. Straciłem ją. Już nie odzyskam. Nie mogę jej przecież kochać całym sercem… Ałaa!!

Krzyknął nagle tak jakby coś go zabolało. Wtedy  odciągnął swoją  rękę ze znakiem serca na dłoni. Znak najwidoczniej go parzył. Zdziwiłam się bo jak moje do tej pory nie parzyły.

- Dobra, już dobra… - mówił do swojej ręki. - Mogę ją kochać! Muszę ją kochać! Ten jej sen… Moje skrzydła… Ona musi mnie kochać! Może ona musi być ze mną… Może dzięki temu zdobędziemy skrzydła… Może…

I nagle się obudziłam.

- Nie! - krzyknęłam - ja muszę to usłyszeć. Muszę się tam udać… Wystarczy chyba pomyśleć…

I wtedy pojawił się wokół mnie niebieski krąg.

- Do Percjusza - powiedziałam z zamkniętymi oczami.

Otworzyłam oczy. Wokół mnie jawił się niebieski tunel. Ja w nim się poruszałam mimo tego że stałam. Na końcu widziałam tylko zieleń. Z mijającym czasem będąc, coraz bliżej zieleni zauważyłam, że pojawiła się biała postać. Podchodziła ona do tunelu. To był Percjusz.

Gdy mnie zobaczył powiedział.

- Kochanie, znalazłaś mnie.

- Tak Skarbie.  Zawsze Cię znajdę. Pamiętaj o tym.

Przyciągnął mnie do siebie. Całował mnie namiętnie, nie wiem jak długo. Położył mnie na mchu.  Wziął moje jasne włosy odgarnął do tyłu.  Położył się obok mnie bokiem. Delikatnie wodził palcem po moim ciele.

- Myślisz pewnie, że Cię nie kocham, a ja Cię kocham całym mym anielim sercem.

- Wiem, że mnie kochasz. Słyszałam co mówiłeś siedząc na pieńku. Ja też Cię kocham. Bardzo, nawet nie wiesz jak. Każdy cal, centymetr, milimetr twojego ciała, twojej osobowości i charakteru. Kocham Cię takiego jakim jesteś.

- Wiem Kochanie. Wiem, bo ja też tak bardzo. Skąd wiedziałaś gdzie mnie szukać? Jak mnie znalazłaś?

- Mam dar widzenia przyszłości i teraźniejszości, co znaczy, że mogę co najmniej na razie zasnąć z myślami o tobie i mi później przyśni to gdzie jesteś, co robisz. Bądź przyszłość.

- Piękny dar. - powiedział - Taki piękny jak ty.

- Dziękuję Kochanie. A ty przystojny. Wiesz że to znaczy, że się przede mną nie ukryjesz.

- Tak, uch żadnej prywatności.- powiedział.

- To chcesz się przede mną ukrywać? - zapytałam.

- Nie! Przecież żartowałem.

- To nie wyszedł Ci ten żart. - mówiłam to już siedząc i udając focha.

- Oj tam. Chodź tu do mnie.

Oczywiście przytuliłam się, bo długo gniewać się nie umiem na niego. Nie mogliśmy przestać patrzeć na siebie nawzajem.

Leżeliśmy tak karmiąc się sobą. Karmiąc naszą miłość i pielęgnować ją. Czas mijał szybko. Zrobiło się już ciemno.

- Musimy się zbierać Kochanie. - powiedział Percjusz.

- Nie jeszcze Kochanie. - odparłam.

- Tak jutro zajęcia - powiedział.

- Wiem, ale jeszcze chwilę, chwileczkę.

- Nie, musimy, bo jeszcze ktoś nas znajdzie.

- Dobrze - powiedziałam. - podaj mi ręce to przeniesiemy się.

- Nie Kochanie. Musimy osobno, żeby nas nikt nie znalazł i nie zobaczył.

- Ok. - powiedziałam zrezygnowana. - To do zobaczenia jutro.

- Do zobaczenia - powiedział to i dał mi ostatniego buziaka.

I już  byłam w tunelu.

_______________________________________

~***~

Dla Was specjalnie.

Dla Najwierniejszych

Tych co czytają

I Tych co czekają

Dla tych co są wierni

I dla tych co są nie cierpliwi

Dla tych których drzwi się zamknęły

Ale Wena wychodzi oknem

Dla tych co wszystko ciekawi

Oraz tych dla których pisać warto

Dla wszystkich tych którzy komentują

I mnie inspirują

Dla tych co weszli tu raz pierwszy

I szukają wierszy

Wierszy krótkich 

Lecz ciekawych

Własnych ale i skopiowanych

Wierszy Wielkich autorów

I tych mniej znanych

Dla obserwatorów
I KOMENTATORÓW
Dla WAS Najwierniejsi.
Krótki wierszyk machnęłam
Aby Was docenić
I abyście poczuli się wyróżnieni. 
Ci o których mowa
Mam nadzieję, że
Wybaczą mi mą nieobecność długą. 

;)

Pozdrawiam,
~littlegraybutterfly~